Nieuw huis en mijn honden

En toen was ik getrouwd.

Ik was bij mijn man gaan wonen, die in Veldhoven woonde. Dat was naast het dorp waar ik eerst woonde. We woonden in het centrum. Dat was soms wel leuk, maar vaak ook niet zo leuk. Vooral het parkeren, of het geluid. Er zijn in het centrum diverse watersproeiers die toentertijd, bijna dag en nacht aan stonden. (ze lijken nu steeds uit te staan, als ik daar ben, ben er niet vaak) En dat was toch irritant! Ze maakten een flinke herrie. Ook woonden we in een flat, en ik vond dat best irritant, vooral als je met de hond wilt lopen, eerst de hele galerij af en dan naar buiten. En dan als je post verwacht, steeds naar beneden om te kijken of het al gekomen is. Nee we wilden naar een eengezinswoning. Eerst keken we voor woningruil. Er was een wijk waar we wel wilden wonen, en er was een vrouw die wel wilde ruilen. Maar toen ze naar onze flat kwam, vond ze het toch te ver van de lift. Jammer het ging dus niet door. Maar toen hoorden we over een nieuwbouwproject in het dorp waar ik eerst woonde, en mijn ouders ook nog woonden. We dachten we schrijven ons in. En ja hoor we werden gekozen!

Een prachtige locatie, dicht bij een grote plas, en de bossen. En een heel nieuw huis, we waren echt heel blij. We mochten van alles zelf kiezen, de keukenkastjes ed. en de badkamertegels. Heel leuk! Paul ging heel vaak naar de bouw om alles te fotograferen. Dus we hebben allemaal foto’s waarop ons huis langzaam opgebouwd word. Een huis met vloerverwarming en super geïsoleerd. Superfijn! Dat scheelt echt veel. In de flat als ik bij het raam zat, voelde ik gewoon tocht. Hier is het echt heel erg geïsoleerd, als de verwarming ’s nachts of ’s ochtend een uurtje aan staat, dan is het de hele dag lekker warm in huis. Zelfs in de badkamer ligt vloerverwarming, dat is heerlijk, niet zo’n koude vloer. Ja we zijn echt heel blij met ons huis.

Ik hield heel erg van dieren, en we hadden toen ik kind was een kat gehad, maar die was aangereden. Toen ik mijn problemen had als tiener, wat in een ander verhaal staat, kreeg ik straatvrees. Om dat te verhelpen was het een idee dat ik een hondje ging kopen. Zodat ik wel naar buiten moest. Dat werd mijn schatje taco. En later kochten we Pepsi erbij. Er kwamen ook nog wat katten, en zelfs een konijn. Maar eigenlijk was alleen Taco echt van mij. Hij was een mixed hond, formaat grote Maltezer, maar dan met ruw haar. Pepsi was een mini-keeshond. Ik heb al verteld dat ik ze weg moest doen. Maar ik bleef weer een hond willen. Dus heb ik in  2007 een hondje gekocht. Een mix Maltezer en iets anders, een heel wollige hond, genaamd Phoebe (naar Friends). Ze was mijn grote vriendin. We waren 2 handen op 1 buik. Toen ze Paul ontmoette ging het ook goed, ze mocht hem graag. Ze lag al altijd bij mij op bed, en toen we trouwden lag ze eerst ook bij ons op bed, maar dat begon niet fijn te liggen, aangezien Paul nogal lang is, en ze dan in zijn weg lag. Dus lag ze altijd naast mij op de grond, op een deken of zoiets. Zij hield wel van de waterspuiten waar we later woonden, want ze was echt een waterhond. Ze sprong altijd in het water, of ging bovenop die waterspuiten liggen. Het was heel grappig.

Op een gegeven moment dachten we dat ze blaasontsteking had, dus we gingen naar de dierenarts. Daar kwam naar voren dat ze een blaassteen had. Ter grote van een mandarijn! Ze had een jaar daarvoor al een keer een blaasontsteking of iets gehad, en toen hebben we een kuurtje gekregen en speciaal voer. Ze zeiden dat dat voer maar even hoefde. Maar het had dus de rest van haar leven gemoeten, kwamen we later achter. Ze moest dus geopereerd worden. Het was een aparte tijd, want ik zat met een dubbele hernia, en kreeg een pijnbehandeling op dezelfde dag. Phoebe werd geopereerd en we mochten haar al gauw ophalen. Maar toen ze thuiskwam ging het niet goed. Ze at niet en als ze dronk moest ze overgeven. Als ik haar oppakte schreeuwde ze het uit van de pijn en beet ons. Op een gegeven moment was haar buik heel dik en kon ze niet meer opstaan. We hielden de dokter natuurlijk op de hoogte de hele tijd. Toen ze als een slappe pop bij me lag, brachten we haar weer weg naar de dokter midden in de nacht. Ze werd meteen weer geopereerd. Was haar blaas helemaal opengescheurd. Haar buik zat dus vol urine. Daarom had ze zo’n pijn. Maar er werd alles aangedaan, zei de dokter. Als het goed ging mocht ze weer naar huis.

Het ging goed, ze at weer en liep weer. Dus wij haar ophalen.  En het ging redelijk.

Ondertussen was Paul zijn vader gevallen in zijn huis. We hadden hem in het jaar al verhuisd naar een zelfstandig appartement met optie voor zorg. Maar sinds Paul zijn moeder naar een ander verzorgingshuis moest, omdat ze dement werd, ging het slechter met Pauls vader. Hij was depressief, en het lopen ging steeds slechter. Er lag een groot tapijt en daar viel hij weleens over. En nu was hij weer gevallen. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht, en daar had hij er geen zin meer in. Hij wilde niet meer eten en drinken en zijn medicijnen niet meer innemen. Dus hij had niet zolang meer te leven.

Met Phoebe ging het ook niet lekker. Ze wilde weer niet eten. Dus wij weer naar de dierenarts. Ze kreeg een spuit en het zou beter gaan zei hij.

Het was zaterdag. Phoebe lag op de bank, weer niet helemaal je van het. Maar we moesten naar het ziekenhuis, naar de vader van Paul. We wilden bij hem waken met de familie. We zaten er een aantal uur. Toen dachten we gaan weer even naar huis. En bij thuiskomst lag Phoebe dood op de vloer. Ik was helemaal in paniek. De dokter bellen, mijn moeder bellen. Maar er was niks meer aan te doen. We brachten haar naar de dierenarts, en die keek. Ze was nog niet zo heel lang dood. We waren erg overstuur, hadden we iets kunnen doen? We hadden toch alles gedaan? En dan was ze nog wel alleen geweest. We zaten thuis voor ons uit te staren, in shock en vol verdriet. De volgende dag moest Paul naar zijn vader toe. Die overleed ook die middag. Wat een ellendig weekend!

Maandag sprak ik de dierenarts, want we hadden een flinke rekening thuis gekregen. We vroegen hoe het toch kon. Ja zei hij, een nieuwe dokter had Phoebe de eerste keer geopereerd, alleen. En die was niet ervaren. Dus ze had haar niet goed gehecht op iets. Daardoor kon haar blaas openscheuren. Eigenlijk wist de arts toen al wel dat ze het niet zou gaan halen. Want het was zeer ernstig. Waarom ons dan zoveel hoop geven? Had haar iets gegeven, zoals antibiotica ofzo. U hoeft de rekening niet te betalen. Nou bedankt. En bij u volgende hond doen we beter. Ja die volgende hond komt hier niet, dachten we.

Paul wilde al gauw een nieuwe hond. Maar ik was er niet klaar voor. Ik wilde ook even rust. Na een half jaar vertelde Paul dat hij toch echt een hond miste. Vooral ‘s ochtends als hij zich klaar maakte voor z’n werk miste hij echt een hondje om zich heen. Ok, dan kijken we voor een puppy. Maar geen witte, net zoals mijn vorige honden!

We vonden een plek met veel puppy’s, en gingen kijken. Ik had gebeld om te zeggen welke we wel wilden. We kwamen aan en hij had 2 puppy’s buiten in de tuin gedaan. De andere puppy was wat ouder, en Paul werd er verliefd op. Dus we kochten dat hondje. Een meisje weer, want dat vond ik fijner. En een beetje zwart was ze. Een kruising tussen een Cairn terriër en een Yorkshire terriër. Roxy noemde we haar.

Een zeer eigenwijs hondje, echt een terriër. Ze doet niks waar ze geen zin in heeft. En is selectief doof. Na een maand ging ze naar de kapper als een schattig zwart hondje. En kwam terug als een wit hondje! Dat zwarte haar was haar puppyvacht. Het was heel grappig. Toch weer een wit hondje. Maar we genieten heel veel van haar. Het is een echt buitenhondje, ze is het liefst in de tuin de hele dag. Lopen vind ze niet geweldig. Als ze niet vast is, loopt ze zo terug naar huis. En wacht voor ons bij de voordeur. Als we voor gaan zitten in de zomer, dat vind ze ook geweldig.

Ik was dan ook nogal gestresst toen ze blaasontsteking kreeg laatst, nu ze ook 8 jaar oud is. Maar alles is goed gegaan, en we hebben een hele lieve andere dierenarts. Hopelijk mag ze nog lang bij ons blijven.