mijn screening bij het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven en hoe gaat het met mijn knie?
Ik kreeg de uitnodiging van de obesitas kliniek. Ik moest 3 uur aan filmpjes bekijken en vragenlijsten invullen. Ondertussen was ik helemaal gemotiveerd en zag ik alleen nog voordelen. Ik keek de filmpjes, maakte heel veel aantekeningen en las de hele app die het ziekenhuis had.
Mijn knie ging ondertussen alleen nog maar slechter. Ik had heel veel pijn. Dus terug naar de dokter. Kon ik meteen nog wat vragen stellen over de maagverkleining ed. Het was een fijn gesprek, want het is ook een fantastische huisarts. Toch maar naar de orthopeed. En hoe zit het met mijn andere knie?
Röntgen van mijn andere knie en naar de orthopeed. Bleek mijn andere knie net zo erg te zijn, misschien nog wel een tikje erger. Maar hij zei, zelf als je 50 bent vinden we je te jong voor nieuwe knieën. Hij was blij dat ik in het traject zat voor een maagverkleining, verder was er weinig aan te doen, ik zat met trauma, door de val, en daarom deed het zo’n pijn. Na de maagverkleiningsoperatie kon ik een speciaal programma volgen bij de fysio voor artrose, en zo kon ik een nieuwe knie of knieën hopelijk nog 20 jaar rekken. Want een nieuwe knie gaat maar 15 jaar mee. Maar hetzelfde advies als de fysio, niet op lopen. Superbalen dus.
Dit was allemaal eind februari, begin maart 2024. 15 Maart had ik de screening in het ziekenhuis. Afspraak met diëtist, verpleegkundige, psycholoog en fysiotherapeut.
Voor die afspraken moest ik me voorbereiden. Ik moest een eetdagboek bijhouden, brieven van oud behandelaars opvragen en meenemen. (diëtisten, psychische hulp)
Ik heb sinds dat ik een jaar of 18 was psychische hulp gekregen, door omstandigheden thuis. (zie andere verhalen) Dat ging op en af. En toen ik hoorde dat mijn moeder ernstig ziek was (alvleesklierkanker) heb ik weer hulp gezocht, want wist niet of ik het ging redde zonder haar. Ze stierf voordat ik opgeroepen werd, dat was 6 weken na de diagnose. Heb meerdere therapieën doorlopen. En veel geleerd over mezelf. Toen kreeg ik ook door dat ik een binge-eating disorder had. Daar heb ik ook hulp voor gehad, en dat hielp me gezonder te eten. Dat had ik goed afgesloten. Daardoor wist ik ook dat ik het traject goed kon doorlopen, en een gastric bypass aankon. Dat bleek ook wel uit het gesprek met de psycholoog. Het gesprek met de diëtiste ging ook goed. Ik moest nog wel werken aan een aantal dingen, zoals alvast 6x per dag eten, en eten en drinken scheiden. Hoewel ik me supergoed had voorbereid, stelde ze nog verrassende vragen, die echt tot nadenken stemde. Zoals: wat had ik geleerd van vorige afvalpogingen? Daar moest ik over nadenken. Nou dat ik een emotie eter was, en dat alleen afvallen echt niet ging. Ik heb veel pogingen gedaan in mijn leven, gezonde pogingen en ongezonde pogingen (leven op een aantal aardbeien en spruitjes, zo min mogelijk calorieën) en de populaire diëten, zoals Atkins. Maar alles wat ik afviel kwam dubbel terug. Ik hield het niet vol. At ik gezond, had ik zin in chocola, maar dat mocht ik niet van mezelf, en uiteindelijk neem je het toch maar dan het viervoudige. Ik moest niet diëten, ik moest een goede leefstijl hebben. En dat had ik wel gevonden, maar daar viel ik niet van af. Niet genoeg in ieder geval.
Verpleegkundige gesprek ging goed. De fysiotherapeut iets minder. Ik kon natuurlijk amper lopen. Ik moest een soort knijptest doen, om mijn kracht te checken. En fietsen op een hometrainer. Ik had uitgelegd wat er aan de hand was met mijn knieën, en probeerde toch mijn best te doen. Het werd steeds zwaarder trappen en op een gegeven moment ging het niet, en ik stopte uit angst dat mijn knie weer doorschoot. Ze vond het niet goed. Het was . Probeer toch meer te bewegen zei ze. Dat beloofde ik.
Ik zat in de stress, want zou ik toch wel goedgekeurd worden voor de operatie?
Reactie plaatsen
Reacties