Bruiloften

Ik kreeg gevoelens voor mijn Hyves vriend, Paul. En vond het gezellig om met hem te zijn. Ik had niemand iets verteld over ons. Op een gegeven moment wist ik dat ik het moest vertellen tegen in ieder geval mijn moeder. Ik wist dat ze niet blij zou zijn, want 1. Hij was niet van ons geloof. 2. Hij was/is veel ouder dan ik (25 jaar).

Ik vertelde mijn moeder dat ik haar iets moest vertellen. En ik zei het. Ze bleef redelijk rustig, mijn zusje was er ook bij. (waarom in hemelsnaam heb ik niet gewacht tot ze er niet bij was!!) En mijn moeder zei dat ik het uit moest maken. Dat hij eerst maar eens Bijbelstudie moest nemen. (heeft hij ook gedaan, en is ook bij onze geloofsgemeenschap gekomen na een paar jaar)

Het was een heel gedoe die tijd, blijkbaar had mijn zusje hem berichten gestuurd, dat hij me met rust moest laten, Paul reageerde terug, niet heel erg aardig. Allemaal mensen gingen zich ermee bemoeien. Ik wist van niks van dat alles, pas jaren later is het me verteld. Maar het was een gedoe. Maar uiteindelijk hadden we besloten samen te blijven, en te trouwen. Op een gegeven moment was het winter en had mijn moeder een gezellig avondje bedacht. Mijn broers, zus en aanhang zouden erbij zijn, maar Paul mocht er niet bij zijn. We waren nog niet getrouwd, zei mijn moeder. Ik vond het maar apart. Toen zag ik wel dat ze hem niet echt accepteerde.

We trouwden na anderhalf jaar. Er gebeurde te veel om op te schrijven, kan ik natuurlijk wel doen, maar heb ik geen zin in nu. Mijn moeder was best blij, en ging gezellig met me mee trouwjurken passen en mijn trouwdag plannen. Ze wilde graag optreden met haar man. Dus we hebben half om half gedaan, half mijn moeder zingen met haar man, en half DJ. Dat was de vriend van mijn zusje. Die had net een dj cursus gedaan. Prima. Voor onze bruiloft heb ik continu geprobeerd het goed te maken met mijn zusje. We hebben geprobeerd met haar te praten, maar dat ging zozo. Het was niet opgelost, maar we gingen redelijk normaal met elkaar om. Niet gezellig maar gewoon zo het al jaren ging. Toen ik wist dat ik ging trouwen, heb ik mijn zusje een boek gegeven met allemaal herinneringen van ons samen erin. Foto’s met ons samen ed. Ik gaf het haar, ze bladerde het door, en legde het naast haar weg. Wat ik had gehoopt, namelijk dat ze zag dat ik moeite deed om de relatie tussen haar en mij beter te maken, was mislukt.

Het regelen van de bruiloft ging allemaal goed. Weer jaren later, hoor ik dat m’n moeder tegen anderen heeft geklaagd dat ik ging trouwen enz. Heel vreemd, want tegen mij had ze er echt zin in. Ik had niet eens het gevoel dat ik terug kon als ik dat had gewild. Misschien had ik er beter over na moeten denken toen. Maar het zij zo. Nu niks meer aan te doen.

Onze trouwdag was een prachtige, snikhete dag. Ik maakte me klaar bij mijn moeder thuis, mijn moeder deed mijn haar, en mijn zusje deed mijn make-up en nagels. (daar is ze heel goed in, en ik absoluut niet, had weken ervoor al make-up bij haar in de winkel waar ze werkte gekocht, heb er echt geen verstand van) Er waren niet superveel mensen, want veel waren het er niet mee eens. Wel allebei onze hele  families waren er, zelfs mijn tante en oom uit Engeland waren erbij, en een handje vol vrienden. Na het jawoord werden we gefeliciteerd, en viel mijn zusje huilend in mijn armen. Ik vond het zo lief. Maar besefte later dat het was omdat ze er het niet mee eens was. In ons gastenboek had ze ook alleen geschreven: “Succes”. Maar op de dag zelf heb ik dat niet gevoeld. Ze danste gezellig met me ’s avonds en het was heel leuk.

Aan het einde van dat jaar werd mijn zusje 18 en in de lente daarna trouwde ook zij met haar vriend.  Een tijdje voor de trouwdag hoorde ik van mijn moeder dat ze een vrijgezellenfeest zou krijgen. De getuige van mijn zusje had mijn moeder benaderd van hoe en wat. En mijn moeder heeft toen heel veel geregeld. Maar ze mocht zelf niet komen. Mijn moeder was verdrietig. Ik ging met haar naar de kapper. De kapster vroeg nog waarom ik m’n haar deed. En ik vertelde over m’n zusjes bruiloft. De kapster zei: oh je zusje, je beste vriendin dus, dan heb je ook de vrijgezellenfeest enz. Nou ik moest iets verzinnen om te zeggen dat ik niet was uitgenodigd. Zo awkward, vervelend en verdrietig makend.  Later zag ik dat mijn schoonzussen wel uitgenodigd waren.  

Toen kwam de bruiloft. Het was een vreemde dag. ’s Ochtends toen we bij mijn moeder thuis waren en mijn zusje boven zich klaar aan het maken was, werden er steeds mensen boven gevraagd. Mijn schoonzussen, vriendinnen. Ik vroeg of ik ook naar boven mocht, maar dat mocht niet zei de getuige van mijn zusje. Ik voelde me verdrietig, maar probeerde me erover te zetten. Maar toen er later op de dag meerdere dingen waren die lieten zien dat wij niet welkom waren, was ik wel verdrietig (ik  heb dat niet laten zien, want het ging niet om mij, en ik wilde natuurlijk niet de sfeer verpesten) Dat was in het gemeentehuis, de foto’s nemen en later bij het restaurant. In het gemeentehuis ging het vreemd, maar ga ik verder nu niet op in, bij het foto’s maken werden wij niet gevraagd om erbij te staan bij de familie of andere foto’s, terwijl mijn schoonzussen wel met mijn zusje op de foto gingen, misschien had ik brutaler moeten zijn? We stonden eigenlijk alleen maar toe te kijken, en gingen niet op de foto.  Toen met het eten helemaal werden we aan het eind van de tafel waren geplaatst. Prima kan allemaal. Maar toen we ze gingen feliciteren, en we een cadeau gaven stonden ze niet eens op van hun stoel. (Ze deden dat bij andere die ze feliciteerde wel). Hun houding vonden we jammer. Even een voorbeeld tussendoor, bij onze bruiloft was C, de vriend van mijn zusje de DJ. We hadden hem een envelop gegeven met een bedankt kaart en daarin zat geld. Ruim een jaar later kreeg ik een appje: bedankt voor de kaart, ik wist niet dat er geld in zat. Hij had het dus niet geopend, pas na zo’n tijd. Het laat zien hoe ze over ons denken. En dat vind ik verdrietig. Maar misschien had ik het toen verdiend? ik weet het niet. Het voelde gewoon niet goed. Bij het feest hebben mijn broer en moeder nog een optredentje gedaan. Daar kwamen allemaal foto’s van mijn zusje voorbij, ook van toen ze nog klein was. Het viel me nog op, dat er amper foto’s waren waar ik niet naast mijn zusje stond toen ze kind was. Ik was altijd met haar samen. Ik moest wel even een traantje laten.  Op een gegeven moment waren alle leuke optredentjes en dingen geweest en begon het feest echt. Toen zijn we naar huis gegaan, ik kon niet meer. Ik had zo’n hoofdpijn.

En zo waren we allebei getrouwd.