mijn leven, liefdesgedoe en ruzie

Ik had geen rijbewijs, (was al 2 of 3x gezakt in Zaandam), maar wilde er toch op uit. Toen kwam het idee om een brommobiel/45km autootje te kopen. Daar had je alleen een brommerrijbewijs voor nodig, en dat was toen nog alleen een theorie-examen. Dus toen ik die had gehaald, kocht ik mijn miniautootje, en kon zo lekker op pad. Ik scheurde overal heen. Het was heel leuk.

Ik had inmiddels verkering met iemand anders gekregen, nadat we gekoppeld waren door een vriendin. Hij was wel wat ouder dan ik, en ik moet eerlijk zijn, ik vond hem niet superleuk, maar ik wilde graag met iemand zijn. Hij zei wel wat dingen die ik apart vond, zoals : “ik hoop dat ik je nooit hoef te slaan”. Ik ging op een gegeven moment naar mijn familie in Engeland op vakantie voor de kerst. Samen met mijn broer en schoonzus. En sprak met hun erover. Hij was ook heel dwingend toen ik in Engeland was. Hij belde continu, (ik was maar 4 dagen weg!) en was geïrriteerd als ik er niet was. Dus toen ik terugkwam heb ik het uitgemaakt, via telefoon bij mijn moeder thuis.

Ik ging vervolgens naar mijn eigen huis toe. Er reed iemand achter me. En toen ik bij mijn flat aankwam, parkeerde hij ook. Voor de deur zei hij dat hij mij al een tijdje had opgemerkt. Ook bij de videotheek in mijn straat. Apart dacht ik. We praatte wat, en toen heeft hij me aangerand. Ik ging naar binnen en belde m’n moeder, en die zei dat ik de politie moest bellen. Wat ik eigenlijk niet wilde. Uiteindelijk zijn ze toch gekomen en hebben ze het onderzocht (zelfs mijn ondergoed meegenomen) , later vertelde ze dat het een bekende van de politie was, en hem gearresteerd hadden. Ik moest later nog bij de rechtbank komen, om een verklaring af te leggen tegen de rechter. Ik vroeg nog, de verdachte is er toch niet? Nee die was er gelukkig niet bij. Hij werd veroordeeld. Tot wat weet ik niet, maar ik kreeg wel een schadevergoeding. Daar heb ik mijn rijbewijs mee gehaald. De ervaring met de brommobiel hielp me te slagen.

Ik had wat vrienden, maar omdat ik nog steeds niet graag naar buiten ging, ging ik niet veel mee met mensen. En als ik mee ging, ging mijn zusje ook . Ik kon niet goed tegen drukte, en mijn zusje hielp me. Ze vroeg me Op een gegeven moment werd ik gevraagd mee te gaan naar iets, maar na een paar minuten kwam die persoon naar me toe, en zei dat mijn zusje had gevraagd of ik niet mee kon gaan. Dat ze dus alleen meeging, zonder mij. Ze was toen een beginnende tiener. Ik begrijp het wel, ze wilde haar eigen vrienden, alleen waren deze mensen allemaal van mijn eigen leeftijd. Maar ja, ik had haar wel altijd meegenomen, en meegevraagd. En zei vroeg me ook vaak mee naar dingen, of of ik haar kon brengen ergens heen. De verhouding tussen ons is altijd moeilijk geweest. Ik bezag haar toch als mijn halve dochter, omdat ik voor haar gezorgd heb van baby af aan. Maar ook als mijn vriendin. Het was lastig. Ondertussen vond ik een jongen leuk. Ik denk nu achteraf niet zozeer om de jongen zelf, hoewel hij een lieve jongen/man is. Ik was alleen, het ging nog steeds op en af met mijn eerste vriend. Ik wilde gewoon graag iemand. En die jongen deed aardig, en ik zag potentie? Dat doet er ook niet toe. Ik vertelde het mijn zusje (die toen 14 a 15 was, ik 26, jongen 26/27). Die maakte me een belachelijk. Wat ze wel vaker deed, zoals ik zei, mijn zusje was of superlief, of niet. Vooral als andere er bij waren, was ik onzichtbaar. Het deed pijn maar ik kende het inmiddels. Ze zei: “alsof hij jou ook leuk zou kunnen vinden”. Ik was inderdaad wat dikker, In de jaren daarvoor was ik veel afgevallen met koolhydraatarm eten, maar later weer alles en meer aangekomen.

Op een gegeven moment sprak ik met een vriendin uit onze geloofsgemeenschap, en die vertelde me dat ze mijn zusje en die jongen hand in hand had zien lopen. Wat apart dacht ik. Ik sprak de jongen. En vroeg hem ernaar. Nee er is niks, natuurlijk niet. Ze is nog hartstikke jong, ik zie haar als mijn zusje. Het was gewoon druk geweest, en om niet elkaar kwijt te raken, hielden ze handen vast. Dit was op een moment dat het druk was geweest en ik werd al niet meer meegevraagd naar dingen.

Ik sprak mijn moeder. Die sprak ik elke dag, soms wel meerdere keren. Die vertelde over een website die mijn zusje en ik allebei gebruikte, een dagboeksite, dat mijn zusje daar wat op had gezegd. En ze zei dat ik het maar moest lezen, en gaf me haar wachtwoord. Dit was natuurlijk een slechte actie, dat weet ik nu ook, en ik weet ook niet wat mijn moeder bezielde om dit te doen tegen mij en mijn zusje. Ik las daar dat ze een geheime relatie had met de jongen op wie ik verliefd was. Ze moesten naar de eerste hulp voor iets, en toen hadden ze gezoend. Ik was weer eens geshockt en verdrietig. Vooral dat mijn zusje dat niet aan mij had verteld. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toen best irritant ben geweest. Ik las al die verhalen over hoe ze stiekem vanalles deden. En gaf ze af en toe een sneer. Ik was natuurlijk jaloers. Mijn zusje had een betrouwbare vriend, en mijn vriend was niet eens in staat om een relatie aan te gaan. Hij wilde wel contact, maar alleen als hij er zin in had. En dat inmiddels al 7 jaar. Vooral het feit dat ze het niet gewoon hadden gezegd irriteerde mij, en dat ze tegen mij zei dat hij mij nooit leuk zou kunnen vinden, vind ik achteraf gezegd niet eerlijk, had gewoon gezegd dat je hem zelf leuk vond. (en hij mij ook niet, want hij vond haar leuk) Maar misschien dachten ze dat ik ging flippen? Ik weet het niet, want er was gedoe. Mijn moeder was superblij met zo’n leuke schoonzoon. Mijn moeder had altijd gehamerd op dat een man vinden belangrijk was. Ze zei vaak: zo krijg je nooit een man, als je dit of dat doet. Haar gedrag liet ook zien, dat ze er zelf zo over dacht. Ze zocht erg naar een man, en heeft uiteindelijk haar ware man gevonden. Ik vond het ook niet kunnen dat mijn zusje nog maar 15 was. Ze kregen ook advies van anderen dat dit niet kon.

Op een gegeven moment kwamen anderen er achter dat ze iets hadden samen, en was er officieel iets. Ik had het lastig en leefde half in een fantasiewereld. Niet alleen door het gedoe met mijn zusje, maar het hielp me wel inzien dat ik vast zat in mijn leven. Ik was depressief. Mijn moeder dacht dat ik misschien schizofreen was. En schakelde het ggz in. Die kwamen en spraken met mij. Ik wist dat mijn fantasieën niet echt waren, en was dus niet schizofreen. Maar kreeg wel hulp. Ze vonden me te slecht om opgenomen te worden, aangezien ik elke dag tot 15 uur sliep. Ik kreeg iemand die bij mij thuis kwam. Mijn hele huis is nog een keer onder handen genomen door een groep vrijwilligers, omdat het een vuilbelt was. Zo kon ik weer opnieuw beginnen. Ik werd op een gegeven moment gebeld vlak voor de ggz persoon langs zou komen, dat hij niet zou komen. Hij was dood gevonden ’s ochtends. Dood gegaan in zijn slaap. Ik kreeg andere hulp en mijn moeder ging altijd met me mee. Ze overtuigde iedereen dat ik borderline had. (dat heb ik niet, maar dat komt nog) Ik had weer contact met mijn eerste vriend, en sprak ook zijn ouders. Ik was er klaar mee, er moest iets gebeuren. Zijn vader gaf mij zijn goedkeuring. Er zou eindelijk schot in de zaak zitten! We spraken af, we beginnen opnieuw. Ik vertelde hem dat mijn moeder dacht dat ik borderline had, en dat de ggz dat ook wel zag zitten. Toen hoorde ik niks meer van die vriend. Dat gebeurde wel vaker, maar dit keer voelde anders, aangezien we opnieuw zouden beginnen. Officiële verkering. Ik belde, maar kreeg hem niet te pakken, toen belde ik zijn werk. Hij zei dat hij had gezegd tegen zijn ouders dat ik borderline had, en dat dat niks voor hem was. Nu is het echt helemaal over, voorgoed zei hij. Mijn moeder zei nog, ga naar hem toe, gewoon naar zijn werk of zoiets. Nee dat doe ik niet. Ik voelde wel aan dat dat niet ging werken, en ik had ook zoiets van, is het niet eens tijd dat hij voor mij kiest. Ik blijf niet achter hem aan rennen. Ik verdien dat toch? Ik voelde me nog niet zover dat ik het verdiende maar toch.

Niet lang daarna, kreeg ik een vriendschap verzoek op Hyves van een onbekende. Ik had een profielfoto van mij met mijn zusje erop staan. Ik zei nog, ik ben niet die knappe donker harige hoor, maar de blonde. Hij zei: die vind ik ook leuk. Dat had ik nog nooit gehoord. Meestal hielp dat wel als onbekende vrienden wilde worden. We kletsten wat, en het was gezellig. Leuk iemand die interesse in mij had. Hij was helemaal hoteldebotel, ik vond de aandacht heerlijk, eerlijk gezegd. Ik vertelde mijn familie erover, maar meer grappend, over zijn profielfoto en zijn keus van films vond ik ook grappig. Verder konden we wel goed praten. Ik vertelde nog dat ik gelovig was, vaak schrikt dat mannen ook af, maar nee, hij zei steeds: “lijf me maar in”. haha

Toen kreeg de vriend van mijn zusje, die we C zullen noemen, het advies om geen contact meer te hebben met mijn zusje, die we D zullen noemen. Er is nog genoeg tijd in de toekomst om samen te zijn, als ze ouder is. Goed advies vond ik zelf.  Ik zou met mijn zusje naar ladiesnight van de bioscoop gaan. Ik zou haar ophalen. Ik bel aan, mijn moeder doet open. Zegt dat ze gaan barbecueën. Ik loop de huiskamer binnen en wie zitten daar helemaal verstrengeld? C en D! Huh?? Ze mochten toch geen contact. Ik zei iets en liep door naar de tuin, waar mijn stiefvader zit. Ik vraag hem hoe het zit, en we kletsen verder. Hij was er het ook niet mee eens. Maar mijn moeder moedigde het aan. We praatte wat. Toen kwam mijn zusje naar buiten en vliegt mij aan. We vechten half, rondom de barbecue. Dat ik niet moet praten over haar en C. Achteraf praten is makkelijk, maar ik kan nu zeggen, dat ik het enigszins snap. Logisch dat ze geïrriteerd was. Maar ik snap mezelf ook. Het is lastig.

Ik was logischerwijs overstuur. Ik had het gevoel helemaal alleen te zijn. Ik had toentertijd niemand, behalve mijn moeder, en mijn zusje. De ene had me net aangevallen, de ander stond daar achter. En stond aan haar kant. Ik had niemand. Ik wilde dat er ook eens iemand aan mijn kant stond, mijn zijde koos. Dus ik belde mijn Hyves vriend. Hij zei, kom maar even langs. Ik deed dat, en hij troostte me, en begreep mij. Ik wilde niet te lang bij hem blijven, want ik wilde nog naar ladiesnight, ik hoopte dat mijn zusje nog zou komen. Maar ze kwam niet, en zo zat ik tussen allemaal vriendinnen in de bioscoop, alleen. Ik bleef maar naar mijn telefoon kijken of ik een berichtje kreeg of iets, maar niks.

In de weken die volgde, voelde ik me alleen. Mijn moeder vertelde altijd dat mensen onze business niet hoeven te weten, en ik vertelde dus ook niemand hier iets over. Behalve de Hyves vriend. Een tijdje later stond die bij mij voor de deur, huilend, een goede vriend van hem die hij al lang kende, was dood gegaan. Ik was verbaasd, ik had nog nooit een huilende man gezien. Wat fijn, iemand die zo zijn emoties toont! En ik begon hem met andere ogen te bekijken.