Mijn leven in Brabant en brand

En toen woonde ik in Brabant. Hetzelfde dorp als mijn moeder. Ik leerde in mijn nieuwe geloofsgemeenschap meer jongeren kennen. Leven ging verder. Op een gegeven moment wilde de vrouw bij wie ik het tuinhuisje huurde, het niet meer verhuren. Dus ik moest verhuizen. Ook nu hing er weer een kaartje bij de Albert Heijn. Een straat verderop kon ik een zolderverdieping huren. Met keuken, en gezamenlijke douche. Ook kon ik gebruik maken van hun wasmachine en mijn fiets in hun schuur plaatsen. Het ging allemaal prima.

Toen kwam een nacht in januari/februari. Ik ging naar bed en wilde nog wat lezen, maar mijn lamp viel uit. Dan niet, ik luister wel wat muziek. Maar mijn cd-spelertje deed het ook niet. En mijn wekker viel uit. Ik dacht nog, ik heb pech alles valt uit. Dan ga ik maar slapen. Terwijl ik lig hoor ik geknetter. Ik was geïrriteerd, ik dacht dat zijn wat jongeren die nog wat oud vuurwerk afsteken. Ik weet nu niet meer waarom, maar iets in mij zij dat ik ergens naar moest kijken, of ik moest naar de wc of iets. En ik liep naar de huiskamer. Mijn slaapkamer zat vast aan mijn woonkamer en daarnaast was een kleine keuken, met wc, en tussen de keuken en huiskamer zat een soort doorgeefleuk. Die stond open. Ik liep naar de huiskamer en zag in mijn keuken het plafond naar beneden komen. Er was vuur daarboven! Schrikken natuurlijk. Snel doe ik wat aan en ga naar beneden. Een beetje angstig klop ik op de huiskamerdeur van de eigenaars en roep dat er brand is op zolder. Hij loopt mee en op de zoldertrap kijkt hij naar boven en zegt dat het hele plafond in brand staat, we moeten naar buiten!

Ik trek snel wat schoenen aan en pak mijn telefoon. (Mijn lelijkste schoenen en kleding natuurlijk, en vergeet mijn bril op te doen) En ren naar buiten. De brandweer was al gebeld. Ik bel buiten mijn moeder, en zeg dat er brand is in mijn huis. Ik zag de vlammen uit mijn slaapkamer komen. Mijn moeder dacht dat ik aan het overdrijven was, maar hoorde de brandweer ondertussen aankomen. Dus ze wist dat het menens was, ze kwamen eraan. Ondertussen waren de eigenaars van het huis nog wat fotoboeken ed uit hun huis aan het halen. Terwijl de brandweer hun best deed. Al gauw mochten ze niet meer naar binnen want het hele huis stond in vlammen. Ze blusten, maar omdat het winter was en erg koud, bevroor het bluswater meteen weer, vele gleden uit. De buren van verderop nodigde me binnen in hun huis, en mijn ouders (moeder en stiefvader) waren er inmiddels ook. Ik vertelde het verhaal, hoe alles gelopen was.

Later mochten we bij het Chinese restaurant wat vast zat aan het huis zitten. Daar zaten ook de eigenaars, en mensen van de krant, politie en de burgemeester. Ik moest vertellen wat er was gebeurd. Had ik toevallig een wietplantage? Nee, natuurlijk niet. Ik werd ook nog geïnterviewd door de krant, en toen was het ongeveer ochtend. Ik had een krantenwijk, en de kranten werden bij mij afgeleverd, dat moest ik natuurlijk ook nog doen. Dus ik deed de route in de auto met mijn ouders. (later heb ik nog een nominatie voor krantenbezorger van het jaar gekregen hiervoor, wat ik niet won, maar wel een fiets voor kreeg gelukkig). Ik ging mee met mijn ouders. Daar zag ik mijn zusje die ik alles vertelde, en ik ging slapen, terwijl zij naar school ging.

’s Middags toen ik wakker werd had mijn moeder al wat kleding voor me gehaald. Vrienden hadden al een pakket met verzorgingsproducten gebracht, deo, tandenborstel, douchespul ed. En ook geld voor een nieuwe bril. Superlief. Ik was niet verzekerd. Ik had er niet eens aan gedacht. Stom natuurlijk. De komende weken gaven veel geloofsgenoten me geld. Zodat ik in ieder geval wat kleding en andere dingen kon kopen. Je hebt veel nodig als je niets meer hebt.

Ik ging naar de gemeente voor urgentie voor een nieuw huis en vragen of ze me konden helpen met geld. De eigenaren van het huis waar ik woonde, hebben me ook nog 2x wat geld gegeven. En ik kon geld lenen bij de gemeente. Na een aantal maanden kreeg ik een flatje toegewezen. Een eigen flatje!! Mijn stiefvader heeft het helemaal geverfd en opgeknapt. Zo zie je dat van vervelende situaties toch nog goede dingen komen. Ik kreeg diverse meubels van mensen, en kocht veel op marktplaats. Ik bouwde langzaam alles weer op. Ik was op zich niet zo verdrietig dat ik alles kwijt was. Ik had veel troep en het scheelde weer opruimen vond ik zelf. Pas in de jaren daarna, en zelfs nu nog mis ik wat dingen. Zoals spullen uit mijn kinderjaren en mijn dagboeken en natuurlijk de vele foto’s en video’s.

Ik weet nog dat ik mijn nieuwe huis had, en ik zou erheen verhuizen. Alles was daar en ik zou nu echt overgaan. Terwijl we erheen reden, zag ik van buiten via het balkon, dat de lichten aanstonden. Wat vreemd, zei ik. We liepen naar boven. Was mijn stiefbroer daar! Hij had wat versierd met kaarsjes en andere dingetjes en overal foto’s van zichzelf en mijn andere stiefbroer A neergezet! Zelfs een kinderfoto van hem bij het bad. Het was supergrappig! Ook had hij een klein televisietje voor me opgehangen. Heel lief. Het maakte het huisje al wat knusser en gezelliger.

Ik woonde er heerlijk. Mijn zusje kwam vaak logeren ( wat ze op de andere plaatsen ook deed) en dat was supergezellig.