Groepsgesprek met de verpleegkundige

6 mei was mijn volgende afspraak in het ziekenhuis. De groepsafspraak met de verpleegkundige.

Met een stuk van 10 mensen die ook allemaal een maagverkleining/gastric sleeve/bypass krijgen. Mijn man was mee, want ik kon niet lopen, maar hij mocht niet mee naar binnen. Dus hij reed mij naar binnen en ging naar het restaurant, want het zou anderhalf uur duren.

 We kregen allemaal info aan de hand van “dia’s” (digitale afbeeldingen, via computer, kom niet op het woord), vooral dat de leefstijl veranderd moet worden. Eigenlijk wel dingen die we al konden weten, want het stond in de app. Er werd gepeild of we er klaar voor waren. Weten jullie wat de nieuwe eetregels worden? Wat houdt dat in? Doe je het al?

Wat werd er besproken?

Vooral de informatie van de 80/20. Het is namelijk zo dat in de eerste 2 jaar na je operatie, het gewichtsverlies voor 80% aan de operatie toe te kennen is, en 20% aan je eigen inzet ligt. Na die 2 jaar is het precies andersom. Dus nog maar 20% komt van de operatie en 80% aan je eigen inzet. Dus als je je gedachte en motivatie die eerste 2 jaar niet veranderd kom je alles weer aan. Ik heb wel verhalen gehoord van mensen die op een gegeven moment weer meer honger kregen en dan naar hun oude vertrouwde eetgedrag terugvallen, en dan weer alles aankomen. Wat zonde van de operatie denk ik dan. Maar het maakt me wel duidelijk dat het hard werken is. Ze zeggen dat je 60 dagen nieuw gedrag moet doen, om het een routine te maken. Dus het advies is om nu al te beginnen met je nieuwe eetgedrag, en dan als de operatie komt het al een routine is. Er was een leuke oefening bij. Je moest je naam met links opschrijven (of rechts als je links was). En dat ging moeilijk. En dan met je andere hand, dat ging makkelijk. De les: stel je wilt leren met links te schrijven, dat ben je niet gewend, daar moet je veel moeite voor doen, je moet goed nadenken als je het doet. Wat als je snel iets moet opschrijven, er is hoge nood, je moet iets opschrijven. Dan schrijf je het snel op met je normale schrijfhand. Zo is het met eten. Je moet dingen veranderen, maar wat als er straks iets gebeurd? Er is stress, er is een vervelende gebeurtenis. Ga je dan weer terug naar je oude eetpatroon? Wat je gewend was. Dit vond ik zelf een mooie illustratie.

Eet bewust, was het advies. Je moet goed rechtop zitten, zodat het eten goed loopt. En genoeg kauwen. Minstens 20 keer. Dat was de 20/20/20 regel. 20 keer kauwen per hap, dan 20 seconden wachten, en minstens 20 minuten over je eten doen. Je hebt (met een bypass in ieder geval) geen sluitspier (of hoe het heet) meer naar je darmen. Dus niet eten en drinken tegelijk, anders gaat het te snel naar je darmen, en word het eten verdund. En dan kan je een dumping krijgen. Wat is een dumping? Ik vertel mijn eigen ervaring als ik die krijg, maar het werd uitgelegd dat er 2 soorten dumping zijn. 1. Een half uur na het eten. Het is te snel naar je darmen gegaan, doordat je erbij dronk, of niet genoeg hebt gekauwd. Dan kan er vocht uit de omliggende plekken getrokken worden, en gaat je bloeddruk omlaag. Dan word je niet lekker.  De 2^e dumping is een aantal uur na het eten, dat komt vaak als  je hebt bepaalde voeding gegeten waar je niet tegen kan. Het is nog niet duidelijk wat goed gaat vallen. Dat wisselt per persoon. Maar vaak is het suiker, omdat je bloedsuiker ineens omhoog gaat.  Dan kan je last krijgen van buikpijn en van alles. Vul jezelf met proteïne, dat is het beste, en dat vult je ook nog het beste, zodat als je niet heel snel na het eten meer honger hebt, en dus meer wilt eten dan de bedoeling is.

Planning is heel belangrijk, je moet elke 2 á 3 uur eten of een drinken. Dus vooral als je werkt moet je het goed plannen. Ook als je geen honger krijgt of dorst, moet je toch eten en drinken. Je moet ook de rest van je leven vitaminepillen slikken, er word te weinig uit je voeding gehaald. Dat moet je zelf betalen, net als de modifast dieet, die je 2 weken voor de operatie moet nemen. Dat zijn allemaal kosten die je zelf moet bekostigen. Ben je daar bereid toe? Anders kan je niet geopereerd worden. Het zijn investeringen in jezelf. Daar hoort bewegen ook bij. Dat hoeft niet perse iets te kosten, maar je moet wel alvast bedenken wat je gaat doen, als je nu nog niet beweegt.

Op zich wisten we dit al, maar het is altijd fijn om nog een keer te horen, en de mogelijkheid om vragen te stellen. Wat heel fijn was. Ik zat er weer bij met mijn blocnootje, als enige. En schreef driftig alles op, en nam fanatiek foto’s van alle afbeeldingen. Toen we vragen mochten stellen, sloeg ik mijn blocnootje om, waar een hele rits vragen stonden. Er werd gelachen, ik weet niet wat de rest wel niet dacht. Maar eigenlijk waren de meeste vragen voor de diëtist. En die afspraak kwam er nog aan. 

Ook was het fijn om te zien dat je niet de enige was die zo’n operatie krijgt. We mochten telefoonnummers uitwisselen, maar het hoefde niet. Gelukkig, ik had genoeg aan de facebook groep voor info en lotgenotencontact. En we kregen nog huiswerk mee. Eigenlijk meer voor onszelf. Om jezelf te motiveren. Het was een fijne bijeenkomst. Ik sprak bij het weggaan nog wat andere personen, en het was fijn om mensen te spreken die weten wat je meemaakt, en hoe lastig het is als je dik bent. 

Volgende keer een groepsbijeenkomst met de diëtist.