Operatie en vloeibare periode

Maandag 17 juni (2024) werd ik geopereerd. Ik had mijn tassen al gepakt de avond ervoor en was blij dat de Modifast erop zat, want wat was dat vies. Het enige wat lekker was waren de chocoladeshakes. En dat was uiteindelijk ook het enige wat ik nam de laatste week. Met af en toe een opkikkertje, wat echt een opkikkertje was soms. Heerlijk iets zouts.

Ik keek ernaar uit, ik had zin in de operatie, gek genoeg. Ik had een koffertje met van alles te lezen en puzzelen mee, hoewel ik wel wist dat ik waarschijnlijk amper iets zou gebruiken, maar wilde toch meenemen, want je weet het maar nooit.

Wij ’s ochtends naar het ziekenhuis. Superdruk op de parkeerplaats. Ik had al gezegd, dat ik graag lopend naar binnen wilde. De afgelopen afspraken ging ik natuurlijk steeds met een rolstoel, aangezien ik niet echt kon lopen, en vooral geen verre afstand. Maar het ging al stukken beter. Ik was met de Modifast 4 kilo afgevallen. Dat vond ik tegenvallen, maar ik merkte al verschil in mijn knieën. En lopen ging redelijk.

We moesten ons aanmelden en toen kregen we een soort intakegesprekje. Ze zei dat de operatie iets vertraagd was. I.p.v. half 1 werd het 1 uur. Natuurlijk was ik zenuwachtig. Moest steeds naar de wc, dat heb ik altijd als ik zenuwachtig ben, maar ik hoef niet echt. Toen werd ik na een tijd geroepen om me om te kleden in operatiehemd of hoe het heet. En ik werd naar de ok gebracht. Daar kreeg ik een infuus. En waar het normaal altijd lang duurt voordat ze een infuus aan kunnen leggen, (de vorige keer bleven er maar 2 mannen aan mijn armen kloppen) ging het nu super snel. Ik zei nog, he, dat is snel en pijnloos. Vervolgens kwamen er 2 anesthesieassistenten (waaronder 1 in opleiding) en begint die infuus te bloeden. Dus hun nog grappen: “ja heel goed gedaan, haha. He, mevrouw wil geen bloedtransfusie, we moeten dus zuinig zijn met haar bloed”. Was dus een goede sfeer, en hele lieve aardige verzorgenden. Toen werd ik naar de operatiekamer gebracht en in slaap gemaakt.

Vervolgens werd ik wakker gemaakt, maar de slang zat nog in me. De anesthesist zei, adem eens door, en woep hij werd uit me getrokken. Het verbaasde me nog dat hij niet zo diep zat als ik had gedacht. Ik kon me niet verplaatsen op het andere bed, ik had geen kracht.  Ze moesten me helpen. Ik was zo moe, dat ben ik altijd na narcose. Ik kon m’n ogen niet openhouden. Toen mocht ik naar m’n kamer. En m’n man kwam langs. Maar ik was zo moe, hij ging een paar keer rondlopen en naar het restaurantje. Ik was verteld dat ik een nacht moest blijven, dus ik zei tegen hem, ga maar naar huis, ik ben te moe, het heeft geen nut. En hij ging weg.

Toen kwam mijn (stief) vader nog langs. Superlief natuurlijk. Maar ik bleef maar moe. De verpleegkundige kwam en zei dat ik misschien al naar huis mocht! Ik moest eerst 2 bekertjes drinken, en ze gingen mijn bloed checken of mijn bloedwaarde goed was. Ik vroeg nog hoelang dat zou duren. Een aantal uur zei ze. Ik probeerde te drinken, en hoewel ik maar hele kleine slokjes kon drinken, smaakte het me goed, en ging het ook goed. Ze vroegen nog of ik liever wat limonadesiroop in mijn water wilde, maar het smaakte zo goed, en ik wilde zo lang mogelijk wachten met zoetstoffen, dus ik hoefde dat niet. Ze kwam al snel langs, dat mijn bloedwaardes heel goed waren, en ik dus alleen nog meer moest drinken. Dan kreeg ik een speciale sticker, met een soort kastje erop zodat ik thuis gemonitord werd. Mijn stiefvader was er inmiddels al een tijdje, maar hij bood aan om mij thuis te brengen, zodat mijn man niet helemaal naar het ziekenhuis hoefde te komen. (dit ziekenhuis was verder van ons huis af, en mijn stiefvader woont dicht bij ons). Helemaal fijn! Dus ik ging “snel” het drinken opdrinken. Ik kreeg alle info die ik nodig had, en meteen mijn eerste prik van bloedverdunners, die ik 4 weken moest spuiten. En instructie hoe te spuiten.

De sticker die ik onder mijn borst, op mijn hart geplakt kreeg, was een pleister met een klein vierkantje van een 2.5 cm bij 1.5 cm en nog geen centimeter hoog, denk ik. Hij zou elke zoveel minuten gegevens doorsturen naar het ziekenhuis, met hartslag en bloedzuurstof en ademhaling. Ze kijken er elke ochtend naar, maar het was geen alarmsysteem. Er kwam nog een verpleegster vragen of ik niet iets wilde eten, wat vla. Maar ik had nergens zin in. Ze bleef nog even kletsen, en wat vragen beantwoorden van mijn stiefvader.  Ik was blij dat ik naar huis mocht. Lekker thuis slapen.

Mijn stiefvader reed super voorzichtig naar huis. Het was te lief. Hij vermeed bobbels en kuilen. Ik kwam thuis en mijn man stond al op me te wachten, emotioneel. Hij maakte zich altijd zoveel zorgen. Thuisgekomen moest ik meteen overgeven. Waarschijnlijk toch door het schudden van de auto. Hoewel er niks uit me kwam. Ik probeerde nog even beneden te blijven en op de bank te zitten. Maar al gauw wilde ik alleen nog maar naar bed. Dus ik naar boven. Maar hoe makkelijk ik ook sliep in het ziekenhuis, hoe slecht dat in mijn eigen bed ging. Ik kon niet lekker liggen. Ik had natuurlijk al wat tips gelezen op internet. Dus een kussen mee voor mijn buik. Maar het hielp niet. Ik heb de hele nacht niet geslapen. Heb liggen rillen en het was een hele slechte nacht.

 Ik had al heel wat berichtjes op mijn telefoon staan, en meerdere gemiste oproepen, waaronder van de apotheek. Want ik kreeg heel veel medicijnen mee naar huis, en dat ging via mijn eigen apotheek. Ik kreeg natuurlijk voor 4 weken fragminspuitjes, medicijnen voor je darmen, als je niet naar de wc kan, om het op gang te brengen, en een klysma. Ik kon eigenlijk al meteen naar de wc, dus gelukkig niet nodig gehad.  Na de verschrikkelijke nacht, werd ik al vroeg gebeld, door de apotheek, want die had wat vragen. En daarna belde het ziekenhuis om te vragen hoe het ging. Slecht, zei ik. Maar dat was normaal zeiden ze. Ik ging dus maar snel weer naar beneden, want boven liggen had geen nut.

Die eerste dag, was verschrikkelijk. Ik kon maar hele kleine slokjes water nemen. En ik nam wat vla, maar ik kon maar 2 theelepeltjes op. Gelukkig viel het redelijk goed. Alleen medicijnen kreeg ik niet weg. Als ik paracetamol nam, kreeg ik het niet door mijn keel. Ik had veel pijn, ik probeerde wat te lopen, want dat was het advies. Ik kon ook slechte stilzitten. Het was echt een verschrikkelijke dag. Ik viel gelukkig op de bank in slaap, half zittend. Daar was ik blij om. Mijn man pakte nog een dekentje, want soms zat ik er rillend bij, en soms had ik het heet. Ik zei nog, als het vannacht weer zo slecht gaat, ga ik wel op de bank liggen/zitten.

Oh en mijn hond! Die was zo lief. Ze had al een paar dagen voor de operatie door dat er iets zou gebeuren. En de dag van de operatie, toen ik thuiskwam. Keek ze me ook zo aan, zo lief. Ze wilde op me springen, maar dat kon natuurlijk niet, i.v.m. mijn buik. Dus lag ze maar tegen me aan. Grappig is dat een paar weken later, ze tegen me opsprong op de bank, en haar pootje zo van mijn buik haalde, van oh dat mag niet toch. Maar toen mocht het gelukkig wel. Zo fijn, honden, ze merken echt als er iets is!

Die eerste dag heb ik maar 150 ml gedronken, en 25 gram vla? Ik ging om half 9 naar bed. Ik zei , ik zal zo wel weer beneden zijn als ik niet kan liggen. Maar met een kussen tegen m’n buik ging het goed! Op een gegeven moment, ik denk tegen half 10, kwam mijn man vragen hoe het ging, maar ik lag diep te slapen. Heerlijk! Ik sliep tot de volgende dag 11.15 uur. Ik voelde me gelukkig al stukken beter. Ik kon natuurlijk niet veel drinken of eten. Ik kwam erachter dat melk heel goed viel. Dus dronk kleine beetjes melk en wat kleine beetjes vla. Maar verder niet veel zin in andere dingen.

De eerste week heb ik zeker 95% van de tijd gedacht: Waar ben ik aan begonnen? Waarom heb ik dit gedaan? Wat had ik een spijt. Ik wist dat dit normaal was, van de facebookpagina’s. Maar het was heel zwaar. Het niet normaal kunnen drinken was het moeilijkst. Wel dorst hebben, maar mini slokjes kunnen nemen. Zo snel vol zitten. Ik deed 3 kwartier over een bekertje melk van 200ml.

Ik merkte al snel dat het vooral psychisch moeilijk was. Lichamelijk ging het na een paar dagen al stukken beter. Eigenlijk op woensdag voelde ik me lichamelijk al redelijk. Vooral als ik gewoon kon slapen. Elke dag ging het iets beter met wat ik naar binnen kreeg. Gelukkig kon ik al wat beter drinken, grotere slokjes. En ook kon ik wat meer vla op. Niet alles viel goed, en het was zoeken, en voorzichtig dingen proberen. Maar al gauw was ik de vloeibare periode echt zat. En het drinken. Je mag maximaal 600 ml zuivel per dag. Dus na een paar keer melk, moest ik iets anders drinken. Water ging redelijk, maar na 1 glas, kreeg ik niet meer weg. Ik had limonade gekocht, maar dat kwam al snel mijn neus uit. Lekker drinken vinden is nog steeds lastig, en ik mis mijn cola light.

Na een week was ik best depri. Ik hield en hou een dagboek bij, van wat ik eet, hoe mijn humeur is en hoe mijn gewicht was. Mijn gewicht was voor de operatie, op de dag dat ik met Modifast begon 133.3, voor de operatie, de ochtend was het 129. En de eerste week van het vloeibaar eten viel ik veel af, namelijk 5 kilo. Een week na de operatie woog ik 124.1 kg. Maar ik was down. Mijn man vond het afvallen zelfs te langzaam gaan! Ik had honger, en dan kon ik een paar hapjes soep of vla eten, en dan zat ik bom vol. Ik zat vol vragen: Heb ik er wel goed aangedaan? Zal ik ooit redelijk normaal kunnen eten? Val ik nog wel genoeg af? Een volgende week was zeer zwaar, ik had er te licht over gedacht, maar bleef ook bedenken dat deze operatie noodzaak was. Ik kon niet meer lopen, mijn suiker was te hoog en had heel veel andere gezondheidsproblemen. Ik zou niet heel oud worden, dus ik wist dat het moest, maar het was zwaarder dan ik had gedacht. Ik viel de 2^e week nog 3 kilo af naar 121.1.

De eerste 2 weken van vloeibaar eten, waren bijna voorbij, en ik smachtte naar normaal eten. Maar hoe zou dat gaan?