Hallo, ik ben marsha. Ik ben 42 jaar. En op 17 juni dit jaar krijg ik een gastric bypass.
Dat ging natuurlijk niet zomaar. Daar zit een verhaal aan vast. En hoewel deze pagina vooral over die reis zal gaan, is een beetje terugkijken ook niet verkeerd, en beter om te begrijpen hoe we zover gekomen zijn.
Ik ben mijn hele leven al dik geweest. Mijn vader is niet de dunste, en mijn moeder heeft ook problemen met haar gewicht gehad. Mijn moeder heeft altijd een slechte verhouding tot eten gehad, en heeft dat niet goed aangeleerd. Dat samen met wat trauma’s en emotie eten, maakte dat ik alleen maar dikker werd.
De afgelopen 10? Jaar zijn er ook gezondheidsproblemen bijgekomen. 10 jaar geleden hoorde ik dat ik ernstige slaapapneu heb, en een cpap (ademapparaat voor snachts, om te slapen) moest dragen snachts. Zo’n 8 jaar geleden hoorde ik dat ik diabetes heb, type 2 natuurlijk. 7 jaar geleden is mijn moeder overleden, wat een flinke klap was, aangezien ze m’n beste vriendin was. Hoewel ik er later achter kwam dat het geen goede relatie was. Ik was te afhankelijk van haar. Ze maakte al mijn beslissingen voor me. Dus sindsdien ben ik echt volwassen geworden. En echt een eigen persoon. Het duurde even maar ik ben nu in een goede plek met mijn man, en vriendinnen.
Het ging eigenlijk allemaal goed. Toen corona kwam, was ik redelijk blij. Ik kwam eerst de deur niet echt uit. En nu kon ik via zoom van alles doen. Ik maakte sterkere vriendschappen, en bouwde me leven op. Ik kreeg een ritme. Op den duur toen het kon, ging ik vaker de deur uit. Afspreken met vriendinnen. Ik ging verder lopen met de hond. Eerst kon ik amper ver fietsen, vooral over een grote brug bij ons in de buurt ging het niet. Ik kocht een elektrische fiets en vervolgens fietste ik zo 30 km op een dag. Heerlijk!
Op vakantie in 2022 was ik het zat. Mijn gewicht zat in de weg. Ik merkte dat ik moeilijker mijn schoenen kon aandoen. Zwemmen ging niet fantastisch. En op vakantie werd ik uitgelachen door een groepje Nederlanders, toen ik ergens niet goed op kon klimmen. Ik maakte een lijstje met motivatie om af te vallen, en alles waar ik last van had. Thuisgekomen ging ik naar de dokter, en vroeg om een verwijzing naar de diëtist. Ik gooide alle chips weg die ik thuis had. (ik ben chips verslaafd) en begon streng met een dieet en viel bijna 20 kilo af. Maar hoe dat gaat met een streng dieet is dat je het niet volhoudt. Ik hield in gedachte: in december mag je weer wat lekkers. Maar december kwam en ik nam lekkers, en hoewel in eerste instantie de chips net lekker was, was de rest dat wel. In januari wilde ik weer verder, maar het was lastig. Toen kwam Pasen, en er waren superlekkere paaseitjes. Weer ging het mis. Maar het ging beter dan eerst en ik was blij.
Mijn bloedsuiker was toen ik streng lijnde, erg gedaald. Zo erg dat ik ernstige hypo s kreeg (onder de 1). Ik kon stoppen met mijn medicijnen en insuline. Maar toen stegen ze weer. Ik hield dit niet vol. De diëtiste zei ook dat dit niet ging. Ik moest gewoon goed eten, met 1a2x per week iets lekkers kunnen. Dat ging beter, maar het gewicht (die 20 kilo zat er weer aan) ging er niet af. Mijn man en ik gingen bij de fitness. Toen was het januari 2024. Mijn bloedsuiker was te hoog en de praktijkondersteuner vond dat het tijd was voor een glp1 medicijnen. De zo populaire ozempic. Nou als dat ging werken, prima! Er waren nog wat problemen met mijn andere medicijnen, dus er moest eerst navraag gedaan worden. En toen viel ik. Ik was aan het lopen met mijn man en mijn hond. Er is een soort plas dicht bij ons huis, en die was helemaal overstroomd. Ik liep over het gras, maar mijn schoenen werden doorwerkt. Dus ik wilde hoger lopen, en wilde op een verhoging stappen. Ik ging door mijn knie, iets wat al vaker was gebeurt de laatste tijd. Ik hoorde mijn knieën ook al kraken de laatste jaren. En mijn man zei al vaak dat ik als een oud omaatje van de trap afkwam. In eerste instantie dacht ik er verder niet bij na. Ik had niet zoveel pijn, en we liepen door. Maar naarmate de week vorderde kreeg ik meer last van mijn knie. Ik ging naar de dokter, die zei dat ik rust moest houden. Maar later had ik nog last. Er werd een röntgenfoto gemaakt. De dokter belde me met de uitslag en ze zei wel 10x dat ze zo geschrokken was van de uitslag. Ik bleef zeer ernstige artrose/slijtage te zijn van mijn knie. Maar ik was daar veel te jong voor. Toen zei ze de woorden: het word tijd om toch na te denken over een maagverkleining. Ik weet dat je het eerst niet wilde, maar het moet nu toch echt.
En zo was een gewone vrijdag een trieste vrijdag. Ik was verdrietig en geschokt. Vooral ook omdat de dokter zo geschrokken was van de uitspraak. Ik moest erover nadenken, maar wist dat het toch moest. Ze zou me meteen doorsturen naar de obesitas kliniek in het ziekenhuis. Ik ging het bespreken met mijn man, en hoewel we toevallig een paar dagen daarvoor hadden besproken dat ik het niet wilde. “waarom zou je laten snijden in een gezond lichaam , of een onnodige operatie laten doen” zei ik nog. Maar 2 dagen later waren we het over eens dat dit de juiste stap was. Ondertussen ging ik onderzoek doen op internet. Veel praten met mensen. En had ik een afspraak bij de fysio. De fysio had slecht nieuws. Ik mocht niet meer lopen, het was te slecht. Ik moest volledige rust hebben, hoewel ik wel mocht fietsen op de hometrainer, mocht ik er niet op lopen, geen gewicht op zetten. Dan zou het over een aantal weken wel beter zijn. En afvallen was het best.
En zo werd ik doorverwezen naar de obesitas kliniek van het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven.
Reactie plaatsen
Reacties